Reisdagboek Part VIII

DAG 25 GEORGETOWN, PENANG

Ik reis verder met Roy, een toffe gozer waar ik het erg goed mee kan vinden. Hij heeft zes maanden ontwikkelingswerk in Afrika gedaan en is nu een tijdje aan het rondreizen. Ik vind het ook wel relaxed om even een tijdje samen met iemand te reizen, en Roy is prima gezelschap.
We nemen de bus naar Georgetown, op het eiland Penang. Hier heb ik goede verhalen over gehoord dus ik ben benieuwd. Tot nu toe ben ik op plekken geweest die ik van tevoren in mijn hoofd had, maar nu ga ik vrij impulsief deze kant op.
We vinden allebei een proper kamertje in de Star Lodge voor zo'n zes euro per nacht. We gaan wat eten bij de Subway want na het 'Steamboat-debacle' wil ik mijn maag even uit de buurt houden van het lokale voedsel. De komende dagen ga ik de Nederlandse boer uithangen wat eten betreft, want ik heb geen zin in een nieuwe buikloop. Mijn voornemen om McDonalds links te laten liggen, gaat de komende dagen mooi de prullenbak in.
's Avonds filosoferen we wat over het leven onder het genot van een paar Tigers en besluiten we tussen de bedrijven door dat we morgen scooters gaan huren om het eiland te verkennen.

DAG 26 LOST

Ik heb geen rijbewijs bij me maar daar doen ze bij de scooterboer gelukkig niet zo moeilijk over. Ik heb geen ervaring met het links rijden, dus ik spreek met Roy af dat ik hem volg, aangezien hij zoveel tijd op deze weghelft heeft gespendeerd dat hij eigenlijk niet beter weet. Goed plan, het is echter een beetje jammer dat we elkaar na vijf minuten in de verkeerschaos van Georgetown kwijt raken. Ik draai om, rijd nog wat in de rondte maar het is verspilde moeite. Ik heb geen idee waar ik ben, heb geen legitimatie bij me en nog belangrijker: geen kaart. Het is nu mijn eerste doel om er één te bemachtigen. Mijn orientatievermogen laat mij, niet voor het eerst in Azië, in de steek en ik doe er bijna een uur over om de stad uit te komen.
Maar als ik de drukke straten achter mij laat ontvouwt zich een schitterend eiland. Het rijden op een scooter geeft een gevoel van vrijheid en ik vind het stiekem niet zo erg dat ik in mijn eentje ben. Zo kan ik mijn eigen tempo bepalen. Ik stop als ik daar zin in heb, maak hier en daar een praatje met de locals ( mensen op Penang zijn erg vriendelijk, mooi meegenomen als je zoals ik om de haverklap de weg moet vragen) en ik kom als de avond valt terecht bij Kek Lok Si, de grootste boeddhistische tempel van Maleisië. De plek is overweldigend. Tien meter boven mij staat een monnik op een gong te slaan, terwijl de zon achter een pagode kruipt. Het is hier vrijwel verlaten en er hangt een magische sfeer. Ik kan echter niet naar het imposante beeld van de Godess of Mercy. Daarvoor moet ik de heuvel op dat deel is gesloten op dit tijdstip. Jammer, maar morgen weer een dag.

DAG 27 JEAN & JEROME

Vandaag ondernemen we een nieuwe poging om bij elkaar te blijven. Marije voegt zich bij ons, en gaat bij Roy achterop. We hebben Marije in de Cameron Highlands ontmoet, een leuke meid die je er prima bij kan hebben. Beetje jammer dat ze mijn naam nogal lachwekkend vindt, maar dat kan ik moeilijk serieus nemen als jezelf Platteeuw heet :)
De eerste stop is Kek Lok Si. Ik wil dat beeld zien en Roy en Marije zijn er sowieso nog niet geweest. We lopen het tempelcomplex binnen en het lijkt alsof ik een parallel universum binnenstap. De serene rust maakt plaats voor honderden blèrende Chinezen, rennende kinderen en tientallen kraampjes volgestouwd met prullaria, variërend van Angry Birds-petjes tot Buddha-ballen. Als ik ook nog eens een kaartje moet kopen om met een supersonische lift bij het beeld te komen, heb ik het gevoel dat ik in een pretpark ben beland. Wat een verschil met gisteren. In eerste instantie baalde ik dat ik niet overal kon komen, maar nu ben ik blij dat ik de tempel in alle rust heb mogen ervaren.
We maken een rondje op het eiland, en stoppen bij de Snake Temple. Je kan hier met slangen op de foto. De fotograaf heeft een stel gigantische pythons op een tafel liggen, die hij klakkeloos neerkwakt alsof het zijn wasgoed is. De beesten lijken zwaar gedrogeerd en het geheel voelt zo ontzettend nep aan dat ik er snel weg wil. Maar toch kan ik het niet laten om even aan een python te zitten, om te weten hoe zo'n beest aanvoelt.
We zwemmen bij een waterval en ik vind er tussen de rotsen een soort natuurlijke jacuzzi, waar ik een tijdje in dobber. 's Avonds gaan we uit met een opmerkelijk stel Fransen. Jerome & Jean. Zelfs de namen lenen zich voor een sitcom. Jean ziet er een beetje uit als Mr. Bean en wil alleen maar dansen. Jerome is bescheiden en georganiseerd. De twee reizen altijd samen maar hoe ze het volhouden is mij een raadsel. Als Jerome de jungle in wil, gaat Jean liever naar het strand. Als Jean wil dansen, gaat Jerome liever naar een internetcafe. Ze delen altijd een kamer maar zijn niet homoseksueel. Navraag hiernaar werd ontkennend beantwoord, en zorgde voor een ietwat oncomfortabele stilte. '......How about the weather, huh?'

DAG 28 LANGKAWI

We reizen verder naar Langkawi, een eilandengroep in de schaduw van Thailand. De high speed ferry vertrekt al om 8.00 uur. Het is moeilijk om op dit tijdstip een taxi te vinden dus hijsen we onszelf met backpack en al in een riksja, om toch op tijd te komen. Het is een vrij komisch gezicht.
Tijdens de boottrip wordt de remake van Conan the Barbarian vertoond. Gezien het grote aantal kinderen aan boord en het potentiële gevaar van zeeziekte, een prima keuze. De afgehakte ledematen en uitpuilende darmen worden begeleid door Engelse ondertiteling, die lijkt geschreven door een labiele Aziaat die de taal heeft geleerd van Yoda. "The stone making proud ancient giving of screaming river. Every pain silver swords heal time." Dat werk. Het maakt de matige film in ieder geval een stuk interessanter.
Roy wordt opgehaald door Jeff, een eilandbewoner waarbij hij gaat couch surfen. Het is een vriendelijke vent en hij geeft mij een lift naar het guesthouse waar ik een kamer heb geboekt. Dit is de eerste keer deze reis dat ik iets heb gereserveerd en voorlopig ook de laatste. Ik arriveer in een stinkend moeras, in een dorp dat bestaat uit een paar krakkemikkige hutten en volgens couchsurfer Jeff zijn inbraken hier aan de orde van de dag. Dat hadden ze wel even mogen vermelden op de website. Voor iedereen die nog naar Langkwai gaat; laat de Tidoq Inn lekker links liggen.
Jeff biedt mij een gratis slaapplaats aan en daar ga ik gretig op in. We rijden met z'n drieën naar zijn huis, dat hij deelt met zo'n twintig katten, vier honden en een stel kippen. Beetje apart is het wel, maar goed, open minded zijn kan geen kwaad.
Hij blijkt een prima gids te zijn en neemt ons mee naar unieke plekken op het eiland, waar geen toeristen komen. We komen bij een boeddhistische tempel waar het lijk van één van de monniken on display staat. Hij is al twee jaar dood. De reden dat we niet naar een hoopje maden staan te kijken is dat alle lucht uit de glazen kist is gezogen, zodat het lijk goed geconserveerd blijft.
Ik doe een wens bij een 'prayer wheel' (gebedswiel?) en ontvang een blessing van een monnik, wederom een unieke ervaring. Ik merk dat ik nogal word aangetrokken door het boeddhisme en neem mij voor mij hier meer in te gaan verdiepen.
Aan het eind van de middag begin ik ontzettend moe te worden. En ik ken mijzelf; als dit gebeurt wanneer ik in gezelschap ben, trek ik mij terug en heb dan even wat privacy nodig. Anders word ik niet bepaald het zonnetje in huis. Jeff is nog van alles van plan en ik wil gewoon even tukken, in de comfortzone van een eigen kamertje.
Hij zet mij af bij de Rainbow Lodge, vlak achter het strand van Pentai Cenan. Een hele verbetering. De volgende dag spreken we af om meer van Langkawi te zien en Roy vertrekt met Jeff naar zijn huis om daar, zo zou later blijken, een avond te beleven om niet snel te vergeten. Maar daarover later meer.
Ik doe een tukkie en word wakker rond een uur of negen. Ik voel me een stuk beter en besluit om de omgeving te verkennen en een brokkie te eten. Ik banjer over de übertoeristische promenade en wat schetst mijn verbazing? Daar zit Job te genieten van een Mexicaanse maaltijd, samen met zijn zusjes en vader. Wat kan de wereld toch klein zijn. We spreken af om de volgende dag een biertje te doen.

DAG 29 COUCHSURFER JEFF

Na een heerlijke nacht slapen, voel ik mij als een miljoen euro. Ik word om 9.30 uur opgehaald door Roy en Jeff. Mijn kompaan stapt uit met zijn backpack en al zijn spullen, en gaat meteen op zoek naar een kamer. Hij zou nog minimaal één nacht gaan couch surfen dus ik merk meteen dat er iets niet in de haak is. Roy belooft mij het later uit te leggen, aangezien het nogal een lang verhaal is. We gaan wel gewoon de dag met couchsurfer Jeff doorbrengen. Ik parkeer mijn nieuwsgierigheid maar even.
We hebben weer een hele leuke dag, zien schitterende plekken op het eiland, maar als Jeff ons 's avonds afzet ben ik verdorie wel eens toe aan het verhaal.
Het lijkt mij niet geheel op z'n plaats om het hier uit de doeken te doen, maar waar het op neerkomt is dat couchsurfer Jeff er bepaalde verlangens op nahoudt die er bij de gemiddelde heteroseksueel niet ingaan. Op zich niks mis mee, maar als je hier urenlang naar moet luisteren, steeds prangender, in de middle of nowhere, tussen twintig katten en vier honden, dan kan ik mij zo voorstellen dat je liever een andere slaapplek zoekt.
We kunnen er naderhand wel om lachen onder het genot van een pilsener en later voegt Job zich bij ons. We verkennen het nachtleven op Langkawi dat neerkomt op een soort club genaamd Sunbah, waar een drietal halve metalheads live muziek verzorgt.

DAG 30 WINNETOU

Ik slaap voor het eerst echt uit, tot een uur of twee. Het is laat geworden gister en het Chang bier zorgt voor enorme koppijn. Langkawi is een duty free eiland dus alcohol, chocolade en sigaretten zijn hier spotgoedkoop. Ik ontdek het merk Bingo, dat maar drie euro per slof kost.
We gaan 's avonds weer wat drinken in de Babylon, een hippiebar op het strand met live muziek. En het onvermijdelijke gebeurt; we eindigen in de Sunbah.
Aan de bar zit een man die een beetje lijkt op Winnetou. Hij tekent met houtskool een jongen die aan de bar zit en het ziet er dik uit. Zo'n tekening lijkt mij ook wel lachen en ik vraag aan Winnetou wat hij ervoor wilt hebben. Slechts een tequila, is zijn prijs. Hij begint mij te tekenen en ondertussen ouwehoer ik wat aan de bar. Dan is hij klaar en overhandigt hij mij zijn creatie. Het lijkt voor geen meter maar dat is niet belangrijk. Het gaat mij meer om de ervaring en het feit dat ik ben getekend door deze kerel. Ik koop een tequila voor hem en bedank hem voor de tekening. Ik vraag de barman of hij hem voor mij bewaart en ik drink nog een paar biertjes.
Een paar uur later gaan we naar huis en we lopen naar de taksi. Dan hoor ik achter mij geschreeuw. Het is Winnetou. Shit, ik ben mijn tekening vergeten! Ik excuseer mij en loop naar de bar en neem de schets mee. Ik voel mij hier erg kut over, dus ik bied mijn welgemeende excuses aan. Het komt nou eenmaal niet vaak voor dat je je houtskooltekening nog even moet ophalen bij de bar voordat je de taksi naar huis pakt. Winnetou is nogal gepikeerd en begint iets te roepen over vijftig ringgit. Hij wil dat ik hem betaal, omdat ik dat volgens hem heb beloofd. Dit hebben we niet afgesproken dus ik wil niet opeens vijftig ringgit gaan betalen. Ik sta op het punt om hem toch maar geld te geven om van hem af te zijn, maar dan duwt Roy mij de taksi in en gaan we terug naar het hostel. Erg jammer dat het zo moest eindigen, want het haalt de charme van de tekening volledig weg.


Ik zit inmiddels in Malacca en vertrek morgen naar Sumatra. Ik ben nu echter even klaar met typen dus de rest van mijn belevenissen volgen spoedig!

De groeten!