Reisdagboek Part X

Dag waarde volgers van mijn reis! Ik heb de laatste tijd iets minder geschreven, en ben ook volledig kwijtgeraakt welke dagen ik ergens zat. Mijn besef van tijd begint sowieso steeds meer te vervagen, wat overigens een goed teken is!
Ik zit inmiddels met Marc op Lombok, en kom net terug van een fantastisch avontuur op de vulkaan Brinjani. In drie dagen tijd hebben we deze beklommen en dat is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. De top ligt op 3700 meter en de tocht daarnaartoe is hels, doch schitterend. Daarover de volgende keer meer. Nu eerst het verslag van de afgelopen weken.

PULAU WEH

Ik vertrek met de nachtbus naar de kop van Sumatra, naar het sterk Islamitische Banda Aceh. Het is nu Ramadan dus ik vraag eerst even of ik mij aan bepaalde regels moet houden. In Medan heb ik voor de zekerheid een lange broek aangetrokken, maar ik zag al snel dat veel locals in een korte broek rond banjeren. Ik krijg te horen dat het voor toeristen allemaal niets uitmaakt, al getuigt het in mijn ogen van weinig respect als je in het openbaar gaat zitten eten.
Mij werd verteld dat ik een luxe en ruime bus zou hebben maar dat valt een beetje tegen. De leuning kan nog net naar achteren maar ik kan niet mijn benen strekken. Twaalf uur lang vouw ik mij in posities waar Epke Zonderland nog een puntje aan kan zuigen. Toch slaag ik er wonder boven wonder in om een beetje te slapen.
We rijden over de Transsumatran Highway, de grootste speler in het wegennetwerk van Sumatra. De naam schept verwachting en als je op de kaart kijkt dan denk je: 'nou, dat moet een prima weg zijn!' Een verkeerde inschatting. Het is een drukke eenbaansweg die dwars door dorpjes heen kronkelt. Schitterend. De grootste weg op Sumatra is niet meer dan een simpel landweggetje.

Vanuit Banda Aceh neem ik de ferry naar Pulau Weh, een idyllisch eilandje op de kop van Sumatra. Ik neem een relatief duur hutje (zo'n tien euro per nacht),heb m'n eigen badkamer en nog veel belangrijker: een hangmat.
Het relaxede eilandleven maakt mij behoorlijk lui. De eerste twee dagen voer ik echt geen moer uit. Ik hang een beetje in mijn hangmat, verruil mijn dikke pil van George R.R. Martin voor een stuk praktischer exemplaar, en neem al snorkelend een kijkje in de onderwaterwereld. Na een paar dagen word ik wat actiever en ga ik duiken. Dat is 1 van de redenen dat ik hiernaartoe ben gekomen. Ik zi een muur van koraal en schitterende vissen. Prima.
Later huur ik een scootertje en ga ik het eiland verkennen. De wegen zijn hier fantastisch, en Pulau Weh is precies groot genoeg om een dagje op rond te cruisen. Zodra ik uit het toeristische gebiedje rijd, kom ik op fantastische plekken waar geen buitenlander te vinden is. Prcachtige, hagelwitte stranden die ik voor mijzelf heb, dorpjes waar kinderen lachend achter mij aan rennen en met bomen bedekte kliffen die imposant uit de azuurblauwe oceaan oprijzen. Ik begin een beetje verliefd te raken op Sumatra. De vriendelijke mensen, de schitterende natuur en de algehele feel van het eiland zorgen voor een speciaal gevoel. Vooral de mensen zijn geweldig. Veel hebben ze niet maar ze proberen er het beste van te maken en lijken gelukkig. Bovendien is het hier niet al te toeristisch en dat vind ik ook wel fijn.
Mijn timing is echter niet erg gelukkig. Het is ramadan en het noorden van Sumatra is streng islamitisch. Noordelijker dan diet kan je niet gaan (het beginpunt van Indonesie, kilometer nul, ligt op zo'n tien minuten rijden) en iedereen is in de ban van ramadan. Hoewel ik op een toeristisch deel zit, is geen enkel eettentje overdag open. Ik kan wel wat te eten krijgen bij het hostel, maar dat moet ik dan wel sneaky in mijn hutje opeten. Als ik op een goed moment mijn bord kom terugbrengen, is net de Sharis-politie aanwezig en dat zorgt voor een hoop paniek. Later hoor ik van een vrouw die een restaurant runt dat als ze haar snappen als ze overdag staat te kopen, haar keuken kort en klein wordt geslagen. Vrij heftig allemaal.
Ik zie echter ook een aantal locals die het iets minder nauw nemen met de regels en gewoon zitten te roken. Op Sumatra is vrijwel iedereen gelovig en men vindt het raar dat er in Nederland zoveel mensen zijn die niet in een god geloven. Als je moslim bent omdat dat nou eenmaal zo hoort, en je er niet noodzakelijkerwijs voor kiest, kan ik mij voorstellen dat er mensen zijn die het geloof minder fanatiek en overtuigd beleven.
Ik blijf iets langer dan gepland op Pulau Weh. Ik kom een beetje in tijdnood en heb mij vergist in de reistijden hier. Ik heb een retourvlucht vanuit Padang, omdat je moet kunnen bewijzen dat je het land verlaat, maar dat gaat hem niet worden. Als het een beetje tegenzit, en dat zit het al snel op de wegen van Sumatra, moet je drie dagen in de bus zitten. Laat maar zitten joh. Ik pak wel de bus terug naar Medan en na een week als vegetarier geleefd te hebben doe ik mij als een decadente Hollander tegoed aan een heerlijke hamburger bij de McDonalds.

Ik vlieg naar Kuala Lumpur en neem vanaf daar de trein naar Singapore. Ik had daar ook meteen naartoe kunnen vliegen maar ik vind het lekker om met de trein te reizen en bovendien is het goedkoop.
Na een treinreis van een uur of zeven kom ik aan in Singapore. Ik ben net de derde wereldachtige omstandigheden van Sumatra gewend en dan krijg je dit voor geschoteld. Ik ervaar een lichte cultuurschok. Singapore is hypermodern, schoon, goed georganiseerd, vol met malls en op het oog erg rijk. De mensen zien er hip uit en praten Engels, wat hier de hoofdtaal is. Ik ben er nog geen uur en zie een Lamborghini voorbij scheuren. De prijzen zijn erg hoog ten opzichte van de rest van zuidoost Azie, vergelijkbaar met Nederland. Zelfs een dormbed kost al gauw 15 euro. Voor die prijs had ik op Sumatra een luxe bungalow.
Het is wel erg lekker om even een paar dagen in zo'n makkelijke stad te vertoeven. Ik verwen mijzelf bij de kapper, zie de nieuwe Batman in een Imax-bioscoop en bezoek de Night Safari. Daar zie ik voor het eerst van zeer dichtbij een tijger en ben er behoorlijk door geimponeerd. Het vertoon van kracht, schoonheid en souplesse, gecombineerd met de wetenschap dat dit dier je moeiteloos in stukken kan scheuren, zorgt ervoor dat ik behoorlijk nietig naar dit fantastische dier blijf staren.
Voor m'n budget is het hier allemaal wat minder maar ik ben er maar drie dagen. Ook al slaap ik, voor het eerst deze reis, in een dorm. Dat bevalt trouwens prima en ik heb het beste bed tot nu toe. Ook de douches zijn hier magnifiek, voor de tweede keer in twee maanden heb ik warm water, dus ik heb niets te klagen.

BALI

Ik vlieg naar Bali en heb daar met Marc afgesproken. Hij heeft drie weken vakantie en die gaan we samen op Bali en Lombok doorbrengen. Het alleen reizen bevalt uitstekend, maar ik kijk er ook naar uit om een tijdje gezamenlijk op te trekken.
Ik kom een dagje eerder aan en neem zo de taak op me om alvast de boel te verkennen en accommodatie te vinden. De eerste bestemming wordt Kuta, vanwege de gunstige ligging vlakbij het vliegveld en uiteraard de uitstekende surf. Het is alweer jaren geleden dat ik voor het laatst de golven heb getrotseerd en ik kijk ernaar uit om weer met een plank onder mijn arm de zee in te rennen.
Verschillende reizigers hebben mij gewaarschuwd dat Kuta wel heul errug toeristisch is en dat kan ik al snel bevstigen. In het begin heb ik het moeilijk op deze plek. Kuta is volgestouwd met Westerse winkels, kraampjes met allerhande prullaria en nepartikelen, dubieuze massagesalons en tientallen bars en discotheken. Een gevoel van plaatsvervangende schaamte bekruipt als ik door deze straten banjer. Ik krijg sterk het gevoel dat wij Westerlingen dit deel van Bali hebben verpest. Het normaal zo vriendelijke en sympathieke Indonesische volk hoereert zichzelf bij de talloze kraampjes, reisbureautjes en massagesalons. Ze proberen je allemaal iets aan te smeren en lijken hun gevoel van eigenwaarde te zijn verloren in het web van Westerse decadentie dat hier is gesponnen. Misschien is dit wat gechargeerd maar in eerste instantie krijg ik hier een ontzettend slecht gevoel.
Overdag kun je echter prima surfen en de vele Balinezen op het strand lijken het echter allemaal prima naar hun zin te hebben. We huren een scooter en zien ook een andere kant van Bali. Wat ik verder allemaal heb beleefd komt de volgende keer, want het internetcafe gaat sluiten!

Aju!