Reisdagboek part V

DAG 11 BATTLE SCAR

Ik ontmoet Bas, een Nederlandse jongen die na zijn studie bedrijfskunde een half jaar les is gaan geven op Indonesie. Hij komt uit de Achterhoek, uit een plaatsje niet ver van de camping waar ik vroeger vele vakanties heb doorgebracht met mijn opa en oma. Het is grappig om het hier tussen de palmbomen oever de Witte Wieven te hebben.
Het stikt vandaag van de kwallen tijdens het duiken en sommigen zijn net zo lang als ik. Gelukkig begin ik steeds bekwamer te worden onder water en weet ik mij langs de ruggengraatloze creaturen te manouvreren. Maar aan de oppervlakte krijgt er 1 mij toch te pakken. Mijn wetsuit laat mijn onderarm onbedekt en een jellyfish weet mij net onder mijn elleboog te raken. Het brandt als de ziekte maar na een paar uur voel ik er niets meer van. De beet laat wel een bescheiden battle scar achter, die echter in het niet valt bij de littekens die ik heb opgelopen bij de commando's.

DAG 12 OPEN WATER DIVER

Hoppatee, ik slaag voor mijn laatste duikexamen en mag mij een open water diver noemen. Ik wil betalen voor de cursus en krijg een foutmelding. Ik raak een beetje ongerust want je kan hier vrijwel nergens geld opnemen met een bankpas. Een telefoontje met de creditcardmaatschappij leert mij dat ik in ieder geval genoeg krediet heb. Dat laat twee scenario's over: het apparaat van het dive centre werkt niet of mijn creditcard is naar de ratsjemedee. Ik check bij een andere toko of de pas werkt en dat is gelukkig het geval. Morgen maar weer proberen, denk.

DAG 13 VIVA ESPANA

Na talloze pogingen, een vleugje magie en flink wat doorzettingsvermogen, slaag ik er eindelijk in om af te rekenen. Ik krijg mijn pasje, ontvang een staande ovatie van mijn duikbuddy's en bedank mijn instructeur Samuel Wong, een opgewekte Maleise baas die verantwoordelijk is voor mijn bijnaam.
Ik zet de wekker op 2.15 uur om de EK-finale te kijken. Ik heb hier bar weinig van het voetbalgebeuren gezien maar voor dit affiche ga ik vol gaarne mijn bed uit. Ik spreek af met mijn Nederlandse buurman(aan kaaskoppen geen gebrek hiero) en we gaan de pot kijken in een strandbar. We zitten buiten naar een groot scherm te turen, dat kan makkelijk aangezien het kwik hier middenin de nacht nog makkelijk een graad of 25 bereikt. Ondanks het ietwat eenzijdige schouwspel vermaak ik mij prima. Een groepje Italianen heeft er een stuk minder schik in.

DAG 14 SCHAPEN

Ik ontmoet een toffe chick uit Wales wat mij in de gelegenheid stelt om in navolging van Ross Noble en Bill Bailey flauwe grappen te maken over schapen. Ze kan het hebben en ze heeft ontelbare interessante reisverhalen die er met een bij tijd en wijle onverstaanbaar Welsh accent uit komen stromen. De verhalen werken inspirerend en geven mij een hoop zin om verder te reizen en nieuwe dingen te zien. Het begint na een dag of tien op dit tropische eiland voor mijn gevoel ook wel een beetje tijd te worden om te vertekken. Ik heb het hier erg naar mijn zin en heb heerlijke momenten beleefd, maar nu wil ik verder.
Maar eerst neem ik een massage. Voor slechts tien euro neem ik een full body oil therapy-gebeuren (zonder happy ending) van anderhalf uur. Helemaal prima.

DAG 15 AFSCHEID

Ik vertel de familie waarbij ik verblijf dat ik de volgende dag weg ga en het valt mij eerlijk gezegd best een beetje zwaar. Ik slaap bij Maya op een terrein waar de hele familie leeft, van grootvader tot kleindochter. Ik heb er geschuild voor de regen, met hen gegeten en ben gesteld geraakt op hun vriendelijkheid.
Ik zie op het strand een vrij bizar schouwspel. Een man, slechts gehuld in een iets te strakke speedo, loopt hand in hand met zijn vrouw, die van top tot teen bedekt is en slechts haar gezicht vrij heeft. Het is hier 35 graden en het is een bizarre vertoning. Ik respecteer andere gebruiken en cultuur, maar dit vind ik toch niet helemaal eerlijk.