Reisdagboek part VI

DAG 16 MASTER HAGGLER

Ik verlaat de Perhentian Islands en neem een bus naar Kota Bahru, een middelgrote stad in het noord-oosten van Maleisie. Ik neem een piepkleine kamer bij KB Backpackers, waar ik nog net mijn backpack naast mijn bed kwijt kan. De kamer stelt niet veel voor en kost dan ook maar vijf euro. Het hostel is echter zeer genoeglijk en de familie die het runt is extreem vriendelijk en behulpzaam. De eigenaar is tevens taxichauffeur en ik spreek met hem af dat hij mij en een Duits stel morgenochtend vroeg naar het treinstation brengt. Vandaar neem ik de 'Jungle Train' naar Jerantut, de opstapplaats naar Taman Negara, het oudste regenwoud ter wereld.
Maar eerst heb ik de tijd om de stad te verkennen. Ik merk duidelijk het verschil met Kuala Lumpur, want ik word door veel mensen ongeneerd aangegaapt, en wildvreemden vragen mij hoe ik heet en waar ik vandaan kom.
Ik bezoek de centrale markt, neem stiekem een kijkje bij MacDonalds (een Big Mac Menu kost hier 2.50 euro, wat redelijk duus is ten opzichte van het lokale voedsel) en eet 's avonds een rijstmaaltijd bij een straattentje, schuilend voor de regen onder een lekkend stuk zeil.
Ik struin de avondmarkt af en moet mijn best doen om niet te struikelen over de voetbalshirts. Ze zijn hier helemaal gek van voetbal en vele mannen lopen over straat in het tricot van een Europese voetbalgrootmacht. Je kan hier alles kopen, vooral shirts van landenteams, maar een exemplaar van het nationale elftal van Maleisie is onvindbaar. Dan besluit ik om het thuisshirt van Nederland te kopen, want ze zijn extreem goedkoop en niet van echt te onderscheiden. Bij een paar tentjes zag ik dat ze 35 ringgit waard zijn, dus ik ga standvastig de onderhandelingen in met deze prijs in gedachte. "I will buy this for thirtyfive", zeg ik met mijn meest zelfverzekerde blik tegen de voetbalshirtjesboer. "For you sir, special prize. Only twenty ringgit." Ik ben met stomheid geslagen. Veel ervaring met met het onderhandelen heb ik nog niet, maar volgens mij moet ik juist degene zijn die de prijs omlaag moet lullen. Ik reken snel af en heb voor vijf euro een goede deal gesloten, al vraag ik mij wel af wat er zojuist is gebeurd.

Dag 17 JUNGLE TRAIN

Om 5.30 uur gaat de wekker. Ik moet de trein halen. Ik stap de Taxi van de eigenaar van het hostel in. De beste man is nog vriendelijker dan in de Lonely Planet staat beschreven. Hij rijdt pas weg als hij gezien heeft dat we onze treinkaartjes heben bemachtigd.
De treinreis gaat dwars door de Maleise jungle en is zeer de moeite waard. Onderweg staan we een dik uur stil met panne, al zal het mij niets verbazen als de machinist gewoon even is gaan lunchen.
Ik ouwehoer het grotste deel van de reis met een Australische gozer. Het is grappig om te merken hoe makelijk je contact legt met andere reizigers. Je ziet iemand zitten en je begint er gewoon tegen te praten, of andersom. Doe je dit in een Nederlandse train, dan denken mensen dat je niet helemaal goed bij je hoofd bent.
Ik stap uit in Jerantut, om vanaf daar de bus te pakken naar Kuala Tahan. Ik had liever de veerboot genomen, maar ik heb de laatste, die van 14.00 uur, gemist. De bus is kapot ofzo dus worden we voor dezelfde prijs met een minibus naar het dorp gebracht.
De chauffeur wil op een goed moment afslaan om te tanken, en ziet de passerende brommer totaal over het hoofd. Ik hoor een harde klap en zie de brommer onderuit gaan. Ik zit het dichtstbij de deur en zwaai hem open. Ik ren naar de brommer en zie twee jonge meisjes op de grond liggen, met de brommer nog op hun benen. Ze hebben geen helm op en het ziet er niet goed uit. Ik probeer het ding op te tillen maar sta er gek genoeg alleen voor, terwijl het druk is op straat. Dan komen er toch locals om mij te helpen. Het meisje dat achterop zat, niet ouder dan een jaar of twaalf, staat meteen op maar degene die reed heeft een diepe vleeswond in haar voet. Haar hoofd bloed, maar dit lijkt mee te vallen. De chauffeur van het busje tilt haar op en zet haar op de plek waar ik zat. Hij rijdt weg, iets roepend dat hij mij zo op komt halen. Ik raap wat spullen van de grond en geef die aan het meisje dat achterop zat, die ondanks haar jonge leeftijd de rust zelve lijkt te zijn. Een jongen wil mij per se naar de kliniek brengen dus ik spring achterop. Daar zie ik het busje staan maar er lijkt niemand aanwezig in de kliniek. Dan komt er een zuster aangelopen maar die lijkt niet echt haast te maken. Ondertussen zit het meisje op de achterbank met een enorme jaap in haar voet en een hoofdwond. De wond een beetje desinfecteren lijkt mij wel een strak plan, maar dat gebeurt niet. Dan wordt ze in een auto gestopt en de chauffeur, die haar aanreed, verzekert mij dat ze naar het ziekenhuis wordt gebracht. En zo hervatten we de reis.
Het meest opvallende van dit hele gebeuren was dat er niemand uit ons busje stapte om te helpen, ook niet een beer van een Duitser die voorin zat. Er zaten nog 8 andere mensen in die bus en die bleven er allemaal inzitten. Daar kan ik echt met mijn hoofd niet bij.

DAG 18 WELCOME TO THE JUNGLE

Vandaag ga ik met een gids de jungle in. Mijn groep bestaat uit twee Franse stellen, een Engelse chick en het Duitse Stel dat ik in Kota Bahru heb ontmoet. Aanvankelijk wilde ik twee nachten in het regenwoud spenderen, maar vanwege een gebrek aan animo wordt het 1 nacht. Het plan is om op de eerste dag 8 km af te leggen, te slapen in een grot en de volgende dag nog eens 8 km te lopen.
Na een boottocht naar het binnenste van de jungle komen we aan bij het beginpunt van onze tocht. Ik zie er niet bepaald uit als een doorgewinterde woudloper. Ik heb een Eastpack(een overblijfsel uit mijn middelbare schoolstijd) op mijn rug, volgestouwd met water, voedsel en kleding, en mijn slaapzak en matje bungelen er wat onpraktisch onder. Ik draag een joggingbroek en mijn Nederlands elftal-shirt, en heb een joekel van een cameratas om mijn nek hangen. Ik moet een fles water in mijn hand houden omdat ik hem anders niet kwijt kan. Het is een schril contrast met een Franse groepsgenoot, die eruitziet als de ster van een survivalprogramma. Hij heeft een tas met 865 verschillende vakjes, waar hij al zijn spullen in kwijt kan. Ik probeer indruk te maken door stoer het voortouw te nemen, maar als na 5 meter al mijn matje op de grond valt, besef ik mij dat dit wel eens een lange trip kan worden.
De gids(een buitengewoon sterk en bekwaam mannetje die twee keer in zijn eigen backpack past) kondigt aan dat we elke 2 km rusten. Dit lijkt mij wat overdreven maar daar kom ik verdomde snel op terug. Lopen door de jungle is zwaar. Erg zwaar. Vooral met een Mickey Mouse-rugzak die al het gewicht op je schouders laat rusten. De luchtvochtigheid is hier ontzettend hoog dus je zweet je een ongeluk. Bovendien heb ik gemerkt dat ik hetzelfde probleem heb als Hunter S. Thompson: mijn bloed is te dik voor dit klimaat. Bij de minste inspanning zweet ik al als een otter. De Paul Bosvelt-swag zal ik maar zeggen.
Er is wel een pad maar die zit vol met obstakels. Je klimt over omgevallen bomen, klimt over heuveltjes en het is constant heuvel op, heuvel af. Toch vind ik het supervet. Je voert een soort gevecht met jezelf. De eerste paar kilometer gaan nog wel, maar dan wordt het zwaar. Je denkt dat je het halve regenwoud h ebt doorkruist maar dan hoor je dat je pas 2 km hebt afgelegd in de laatste paar uur.
Na een dag ploeteren komen we aan bij onze slaapplaats; een enorme leistenen grot die huisvesting biedt aan honderden vleermuizen, spinnen, ratten en nu dus ook aan een stel reizigers.
Het is een magische plek. Ik krijg sterk het gevoel dat ik hier al eens eerder ben geweest, maar dat komt waarschijnlijk door de liters vocht die vandaag uit mijn porien zijn gestroomd.

DAG 19 JUNGLE IS MASSIVE

Ondanks de aanwezigheid van enig comfort, heb ik prima geslapen. Eenmaal werd ik wakker van mijn eigen gesnurk, dat als een donderslag door de grot heen galmde. Ik ben echter zo stijf als een hark. Het flinterdunne matje waar ik op lag biedde weinig tot geen ondersteuning voor mijn moegestreden spieren en ledematen. De kleding die ik over een waslijn heb gehangen zijn door de luchtvochtigheid geen spatje droger geworden, en met een zeiknatte outfit maar iets minder ballast begin ik aan de volgende 8 km jungle.
Nu is het echt afzien. Elke stap die ik zet is een opgave en ik vraag mij meer dan eens af waarom ik hier in godsnaam geld voor heb betaald. Ik heb al een keer moeten zweten om dit geld te verdienen, en nu zweet ik weer als ik het uitgeef. De eerste 4 km voelen als 400, maar dan bereiken we een rivier die diep genoeg is om in te zwemmen. Ik gooi mijn spullen op de grond, grijp een liaan en slinger mijzelf het verassend frisse water in. Een gevoel van pure gelukzaligheid is het gevolg. Ik leef helemaal op en na de lunch voel ik mij als Pavel Nedved in zijn hoogtijdagen. De laatste kilomters leg ik vlekkeloos af en als ik 's avonds op mijn motelbed plof voel ik mij gesloopt doch voldaan. Dit heb ik toch maar mooi even geflikt.